Ik ben mijn carrière gestart als fysiotherapeut voor paarden omdat ik graag de paarden wou helpen. Ik zag dat er veel leed was in de paardensport en ik moest daar iets aan doen. Ik ben een dierenliefhebber en kan niet tegen het oneerlijk behandelen van kwetsbare wezens.

Gedurende de 10 jaar dat ik in Engeland was heb ik met veel paarden en ruiters van elk niveau gewerkt.

Ik werkte heel nauw samen met orthopedische dierenartsen omdat het in Engeland verplicht is een schriftelijke doorverwijzing te krijgen van de dierenarts vooraleer fysiotherapie op paarden toe te passen. De Engelsen zijn daar heel streng, en je moet er de nodige diploma’s voor hebben.

In de UK kunnen enkel humane fysiotherapeuten zich specialiseren als paardenfysio, tenminste dat was zo in die tijd, nu kan helaas iedereen “paarden osteopaat” worden zonder enige medische basisopleiding.

Door nauw samen te werken met dierenartsen is het voor mij duidelijk geworden hoe onontbeerlijk het is om een goede diagnose en een goede samenwerking met de dierenarts te hebben.

Zonder een goede diagnose behandel je enkel symptomen en heeft je behandeling minder resultaat. De oorzaak wordt niet aangepakt en je geraakt in een vicieuze cirkel van chronische problemen.

In Engeland is teamwerk heel belangrijk en ik werkte dus ook nauw samen met de zadelpassers, de hoefsmid en de paardentandarts.

Ik leerde heel veel van de zadelpassers. Het boeide mij echt om te zien hoe snel de bespiering van een paard kon veranderen, en hoe snel de zadels moesten aangepast worden, zelfs soms al in 6 weken tijd, en twee, tot soms drie keer per jaar. Dat is daar normaal en iedereen boekt regelmatige zadelpascontroles in per jaar.

Door deze nauwe samenwerking hadden mijn behandelingen ook goede resultaten.